Dans komt naar je toe….. en is intiem heel dichtbij
Niet alleen tijdens de jaarlijkse dansdagen in Maastricht, maar in samenwerking met theaters op mooie verschillende plekken in Nederland was het de bedoeling om in het hele land deze voorstellingen te laten ontspruiten. Het concept was om in duo’s uit dans en een andere kunstvorm samen een korte voorstelling te maken. Samen en evenwaardig aan elkaar, geschikt voor verschillende lokatie’s waar weinig middelen beschikbaar zijn en hele korte performance van een paar minuten. Een hele opgave met name omdat de duo’s logischerwijs niet voor de hand lagen.
Marike Jager, singer-songwriter en Shailesh Bahoran, hiphop danser/choreograaf werden aan elkaar gekoppeld zonder dat ze daar invloed op hadden. De performance waren twee losstaande concepten die met elkaar in contrast staan en via de klanken wel met elkaar verbonden waren. Eerste stuk was rustig veel intenser aftastend met een donkere laag en ietwat verhalend. Het tweede stuk was een ontmoeting tussen 2 personen, veel vrijer, speelser, volijker en opener van aard. Het enthousiasme en soms de verwondering straalt van het podium af, er is duidelijk chemie aanwezig. Marike met de elektrische gitaar uitdagend op het podium en Shailesh tussen het publiek op een tafel waar hij zijn hiphop danskwaliteiten liet zien. Samen eindigend op de grond.
De tweede act van deze avond was die van Jesús de Vega en Chai Blaq, in de prachtige zaal, waarvan de entree met Perzische tapijten was behangen met een bar met prachtige metalen voorwerpen, was meer elektronisch van aard. Er werden samples gemaakt door met een microfoon over de kleren te wrijven en op een gegeven moment werd zelfs het geluid van een krakende knie live ten gehore gebracht. Het duo had een hele andere insteek, veel meer elektronisch. Met drumstokken drumde Chai op de rug van Jesús, die zelf met een handschoen met elektronica door te bewegen ander tonen maakte. Het was een meer statische act, daardoor zeker niet minder krachtig. Het plaatje deed ook wel wat: de knalrode pruik van Chai stak flink af tegenover de zwarte kleding van haar podiumgenoot.
Voor het laatste duo, Hilde Elbers en Dichter, moesten we een flinke klim maken in een klein gebouwtje, via een smalle steile trap helemaal in de bovenkamer. Daar werden we verrast met een meer theatraal stuk. Eerst Hilde alleen, die onwennig met angstige bewegingen de act begon. Later sprong Dichter (Ferewe van Vught) vanuit het publiek ertussen met zijn poëtische teksten als “energie leegte energie leegte, beide zullen ze nooit ontbreken”. Het stuk zat vol herhaling en de nette pakken die ze aanhadden, gaven wat autoriteit en daarmee ook wat afstand. “Een bestaan vraagt om niets… “ heel krachtig door de eigen woorden en veel dynamiek in bewegingen.
Bij het tweede nummer zitten de performers centraal in de ruimte en het publiek herschikt zich rondom de dansers. Puur op adem, in contact met elkaar. In en uitademend en daarop bewegend, sereen en meditatief, daarna volgde tekst “als een klokwerk aangestuurd mechanisme… ” weer in alle rust eindigend is de cirkel letterlijk en figuurlijk weer rond. Het stuk was gemaakt door choreograaf Hilde Elbers verbonden aan DaneBrabant. Dichter had power: door niet te veel te zeggen, zegt hij juist meer.
In de mooie industriële hal hingen een aantal prachtige dansfoto’s. Het verhaal van de Nederlandse dansfotograaf Hans Gerritsen werd nog verduidelijkt en van duiding voorzien, waardoor de toch al krachtige opnamen nog mee tot de verbeelding spraken. Al met al een prachtige manier om de cross-overs tussen verschillende disciplines ruimte te geven op een podium. Dat verdient meer publiek! Lowlands zou een prima plek zijn om ze nog meer ruimte te geven.
Foto’s (c) Hans Kreutzer
