Festival De Oversteek liet ons ook dit jaar niet in de steek
Ondanks Corona ging het cultuurfestival De Oversteek, zij het met wat aanpassingen gelukkig door. Voor degene die vooraf kaarten hadden kunnen bemachtigen werd het een ‘groot’ feest. Vanwege de Covid-19 perikelen hadden alle locaties een bepaald beperkt aantal zitplaatsen beschikbaar zodat iedereen op een veilige manier de voorstelling kon volgen.
Het toffe van dit festival was dat het een combinatie van vele kunstvormen is op speciale plekken aan en rond de Waal aan de overkant van Nijmegen. Zo kon men genieten van dans op een Waalstrand, muziek in de boomgaard, theater voor de kas en art objecten langs het water. De weergoden deden ook een duit in het zakje, een heerlijk zonnetje en geen regen, wat het extra tof maakte om op deze manier weer te kunnen genieten van cultuur!
Het festival besloeg een flink aantal voorstellingen, helaas was het onmogelijk om alles vast te leggen, hieronder volgt een bloemlezing van een aantal bezochte voorstellingen.
Als invallers bespraken Bart & Maarten in hoog tempo het jaar van de man in de boomgaard van de historische tuin van Warmoes. Daar speelde ook Theater Groep Timmedier, die op zoek was naar een oom.
Voor de kas van Bert speelde de voorstelling ‘Alles kwijt’, waarin Albert Klein Kranenburg inging op verlies. Wat gebeurt er als je wat verliest?
Op een van de mooiste plekken, Dukdalven aan de Waal, speelde in het landschap een drietal artiesten de voorstelling ‘Or what you will’, waarbij onder begeleiding van live muziek en klanken een performer de elementen doorstond en zich bloot gaf in een struggle door het water en een berg stropdassen.
Makers en performers Sophia van der Putten en Maarten Bos hadden een fascinatie voor een kuil. Dat was hun decor en het speelde zich af op een van de strandjes aan de Waal.
Bijna aan het eind van de wereld, je moest er een flink stuk voor lopen langs de Waal, danste Gabrielle Emily Aidulis – ‘Double Edged Circle’ in een decor van boomstammen. Het stuk ging over emoties.
Omringd door appel/perenbomen stond de 16 jarige Olaf Putker zijn ding te doen. Onderhoudend voor het publiek vertelde hij over zijn songs die hij daarna ten gehore bracht.
Bij Koken aan de Waal stond de band Einfach Kurt, die eerder meer in het Engels zong maar nu in het Nederlands met een voor deze corona tijd een toepasselijk nummer ‘Ik heb huid honger’.
De laatste sessie van de dag was voor de Osse singer-songwriter Robin Borneman. Het was indrukwekkend wat hij bracht het was klein, fragiel maar toch krachtig. Het publiek genoot in de Hof van Holland van zijn stem die hij als instrument gebruikte en de gitaar als begeleiding. Hier danste ook 2Deform, een duo met krachtige expressive dans.
Naast performers was er op het festival ook Art werk te zien vanuit de derde wal. Jonge kunstenaars van deze editie waren onder andere:
Eef Veldkamp die ontwikkelde Hyper Souvenirs.
In de bunker had Hessel Josemans het Café de Eenzaamheid gebouwd.
Maarten Bel was zelf een living statue in de vorm van een plant.
Peer Vink ‘’Wellness Sculpture’’ uit de serie One Night In Perry’s was gecitueerd bij het bronzen hoofd dat uitkeek op Nijmegen.
Het werk van Chantal van Lieshout, de wild-water-baan was een perfecte relaxte manier om het festival te beëindigen. Met een rubber boot werden we naar het kunstwerk gevaren: Een knikkerbaan gemaakt van Epoxiklei.
Al met al was het weer een prachtig begin van de wederopstanding van de cultuur. Hopelijk blijven dit soort multidisciplinaire cultuur pareltjes nog lang bestaan. Een mens heeft behoefte aan afleiding, vermaak en uitdagende gedachtespinsels van dansers, theatermakers, muzikanten en beeldende kunstenaars.
Foto’s (c) Hans Kreutzer
