Doorgefokte Sara Kroos op zoek naar koffie in achtste show
Sara Kroos trekt dit theaterseizoen langs de Nederlandse theaters met de avondvullende cabaretvoorstelling genaamd ‘Doorgefokt’. Net als voorgaande jaren brengt Kroos een cabaretvoorstelling afgewisseld met eigen geschreven liedjes. Scherp, doordacht, maar zo bot en onsubtiel als ze kan zijn weet ze het theaterpubliek opnieuw te bereiken met haar authentieke humor.
In 2000 won Sara Kroos de publieksprijs op het Leids Cabaret Festival, wat het begin was van haar solocarrière. In de jaren daarna produceerde ze ruim 7 avondvullende theaterprogramma’s en brak ze door op de Nederlandse televisie in het improvisatieprogramma De Lama’s. In de jaren daarna zagen we Sara geregeld voorbij komen als presentatrice van vele televisieprogramma’s. In 2010 presenteerde ze haar eerste album genaamd ‘Boheems’ en uiteraard kennen we haar van haar glansrijke theatercarrière die inmiddels al acht solovoorstellingen kent. Haar achtste en laatste voorstelling genaamd ‘Doorgefokt’ ging begin november in première en trok op 24 november 2015 naar de Tilburgse schouwburg.
Net als bij haar voorgaande avondvullende voorstelling ‘Van Jewelste’ deelt Kroos het podium met drummer Rutger Hoorn die bij aanvang van de voorstelling vrijwel direct zijn meerwaarde bewijst. Samen openen ze de avond dan ook op felle wijze; Kroos weet door vrijwel direct te gaan interacteren het publiek te enthousiasmeren. Met het publiek in haar zak neemt ze ons mee naar huize Kroos waar de irritatie wordt uitgesproken over een van de meest belangrijke huishoudelijke apparaten in het leven van de cabaretière: de koffiezetautomaat. Al snel dwalen we af naar een verplicht tripje naar Londen samen met haar o-zo-blije gezinnetje, Kroos vertelt over hoe ze met tegenzin naar The British Museum werd meegesleurd door de sekteleider van haar gezin, haar vrouw. Uiteraard niet zonder haar haar 12 jarig dochtertje die de eretitel van Leasebak mag dragen omdat het ouderschap over haar gedeeld wordt. Nu is Sara niet echt het type voor museums, waardoor het bezoek volgens Kroos alleen bestaat uit ‘ouwe meuk’ kijken en ze leeft dan ook toe naar de ‘eetmomenten’. Kroos schiet meteen vol in haar verhaal, is scherp en gaat soms net even over het spreekwoordelijke randje. Iets wat haar als cabaretière altijd al heeft gesierd en wat ze gelukkig nog niet heeft losgelaten, net als haar heerlijke zelfspot.
Net als voorgaande voorstelling wisselt Sara haar monologen af met eigen geschreven nummers die nummer na nummer perfect in het plaatje van de voorstelling passen. Op de toegift na kennen de nummers veelal een serieuze ondertoon waarmee zij ook vaak de juiste snaren raakt bij het publiek. Hoewel Kroos veelal met de botte bijl hakt, weet zij soms ook integer en bedachtzaam haar thema’s aan te snijden. Nog krachtiger zijn de scenes waarin zij zoekt naar een combinatie van bovengenoemden. Zo excelleert Kroos tijdens een monoloog over de shop van een benzinepomp, of ook wel ‘het huisje van Satan’. Meedogenloos worden we meegenomen langs de visies van Kroos op het kleine winkeltje langs de snelweg, echter verrast zij als ze vertelt hoe ze een man trof die vond dat ze leek op zijn overleden zus. We worden meegezogen in de verbazing en haar gedachtegang en beleven samen met Kroos het bizarre moment opnieuw waarna we al we al snel weer afdwalen naar vakanties in Afrika, vluchtelingen en uiteraard… Seks.
We kunnen stellen dat de koffieautomaat die maar blijft zeuren om een schoon bakje, zelfs als hij al meermaals is schoongemaakt, toch wel een beetje stuk is. Dit vormt dan ook een beetje de rode draad in haar achtste avondvullende voorstelling. We streven als doorgefokte mensen immers naar perfectie terwijl we nog vol systeemfouten zitten. We willen onze onvolmaaktheden verstoppen maar toch hebben we ze allemaal. De ene heeft wat grotere stukken dan een ander, maar aan het einde van de rit ‘betekent een beetje stuk zijn niet dat je het niet meer doet’ aldus Sara Kroos.