Staatsopera van Tatarstan laat Aïda niet sterven
Toen Giuseppe Verdi in 1871 naar aanleiding van de opening van het nieuwe operagebouw van Caïro de laatste hand legde aan zijn opera Aïda, had hij slechts durven dromen dat deze bijna 150 jaar later nog steeds een succes zou zijn. En niet alleen in het Operagebouw van Caïro, maar de komende weken in de verschillende theaters door Nederland en België.
Aïda vertelt het verhaal van de jonge Egyptische veldheer Ramades, die begeerd wordt door twee vrouwen: Prinses Amneris, dochter van de Egyptische farao, en haar slavin Aïda, in werkelijkheid de gevangen genomen dochter van de koning van Ethiopië, Amonasro, is. Voor Ramades is er echter maar één vrouw in zijn leven, Aïda, die haar kans op een huwelijk met haar geliefde voorbij ziet gaan als Ramades als beloning voor zijn winst in de veldslag met Ethiopië, de hand van Prinses Amneris krijgt. Als Aïda met haar vader een plan smeedt Ramades uit liefde voor Aïda te verleiden tot verraad, worden zij betrapt. Ramades wordt ter dood veroordeeld, door middel van eenzame opsluiting in een afgesloten grot. Aïda kan echt erniet zonder haar Ramades en vlucht vlak voor de opsluiting de grot in, om zo samen te steren, Prinses Amneris alleen achter latende.
De rol van Aïda wordt gespeeld voor de veelgevraagde Oksama Kramereva uit Kiev. Oksama won in 2009 de Placido Domingo Operalia, één van de internationaal meest toonaangevende competities voor jong talent en heeft in een reeks van grote operahuizen gezongen, onder meer in de grootse Royal Opera Hall in London en de Arena di Verona in Italië. Oksama was dan ook veruit de dragende sopraan in deze productie van de in Nederland erg bekende Staatsopera van Tatarstan. Al vele jaren trekt het beroemde operahuis met regelmaat naar ons land om de meest prestigieuze operas of dansvoorstelingen ten tonele te brengen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zich in het publiek een grote vaste fanschare had verzameld.
Theater De Kom in Nieuwegein, alwaar de première plaats vond, had zich geen betere productie kunnen aanschaffen. Het intieme theater was soms wellicht iets te klein voor een bombastische opera als Aïda; de akoestiek echter is er een die zich perfect voor Opera leent en die qua akoestisch in Europa wellicht het best vergeleken kan worden met de gerenomeerde Berwaldhallen in Stockholm.
De plusminus 30 zangers en zangeressen van de Staatsopera van Tatarstan had bij aanvang wellicht wat moeite hun draai te vinden in het decor dat in De Kom wat op elkaar gepropt leek, vanaf de tweede acte was er totaal niets aan te merken op het spel. Het in het begin soms aarzelende emotieloze spel, was vergeten en zeker in de dialogen tussen Aïda en Prinses Amneris was van fenomenabele klasse. Het mocht ook wel, want Aïda wordt al sinds 2007 opgevoerd door het gezelschap en het heeft door die jaren heen de kans gekregen het spel tot in de kleinste details te verfijnen. De Staatsopera van Tatarstan laat met Aïda merken dat opera gelukkig nog geen uitstervend genre is.
De Staatsopera van Tatarstan speelt nog tot en met 15 november in de Benelux. Voor speeldata klik hier.