Lynsey Addario – Dit is wat ik doe

Lynsey Addario zag op 13 november van 1973 het levenslicht. Addario groeide op in Norwalk, een plaatsje in de USA. In haar boek ‘Dit is wat ik doe’ vertelt ze niet alleen over haar werk als oorlogsfotografe, eigenlijk gaat de helft over haar privé leven, haar ouders, haar stukgelopen relaties en haar toekomst.

‘Dit is wat ik doe’ begint in maart 2011. Addario bevond zich op dat moment in Libië om haar gebruikelijke werk te doen. Tot ze samen met drie collega’s werd ontvoerd. De inleiding begint meteen zeer heftig en wordt beeldend verteld. Tijdens het lezen beschrijft Addario haar situatie zo goed dat je in gedachten zelf aanwezig bent en alle heftige momenten meemaakt.

Het eerste hoofdstuk wordt verteld door Lynsey’s oudste zus Lauren. In dit hoofdstuk wordt de familie en de huiselijke situatie beschreven. Haar ouders werken hard in hun eigen kapsalon. Alles verloopt prima tot er op een dag zeer bijzonder en onverwacht nieuws kenbaar wordt gemaakt.

De eerste stappen

Zeldzaam waren ze, de weekendbezoeken van haar vader. Maar toen hij weer eens langskwam heeft hij haar leven veranderd. Vanaf dat moment raakte Addario gefascineerd door de destijds analoge Nikon camera. Een klant van de kapsalon had het apparaat bij zich en liet het achteloos achter als cadeau. Lynsey leerde zichzelf de werking van de camera. Het feit dat je met licht en de sluiter een moment kan bevriezen; Fantastisch vond ze het. In het begin was ze te verlegen om haar camera op mensen te richten. Ze oefende op het dak en fotografeerde zonder statief de maan. Bloemen, begraafplaatsen en oude landschappen werden allemaal door Addario vastgelegd toen ze dertien was.

Een vriendin van haar moeder was beroepsfotografe. Ze nodigde Lynsey uit in de donkere kamer (doka) en leerde haar hoe ze de negatieven kon ontwikkelen. Vol verbazing keek de tiener hoe haar tulpen en grafstenen steeds scherper op het papier werden. Het was een soort tovenarij, het leek onwerkelijk.

Lynsey ging economie en politicologie studeren aan de universiteit van Bologna in Italië. Eenmaal daar besefte ze dat fotografie misschien meer kon betekenen in haar leven. Ze kwam eens uit haar doka en werd aangesproken door een man die haar afbeeldingen wilde bekijken. Vol bewondering en met veel interesse vroeg hij of hij ansichtkaarten mocht maken van haar werken. De toen nog jonge Addario gaf haar foto’s spontaan mee. Ondanks dat de ansichtkaarten goed werden verkocht, heeft ze nooit een cent gezien. Ze was nog jong en was allang blij met de waardering van de man.

Madonna

Lynsey wilde meer met haar fotografie gaan doen. Ze ging op zoek en raakte in contact met twee fotoredacteuren van de plaatselijke Engelstalige krant Buenos Aires Herald. Ze had helemaal geen persfotografie-ervaring, maar bleef doorzeuren, want ze wist dat de populaire zangeres Madonna in de plaats was. Ze smeekte de beveiligers om haar naar binnen te laten, omdat dit het begin van een succesvolle carrière zou gaan worden. De beveiliger voelde er wel wat voor en deed het hek een klein beetje open zodat ze erdoorheen kon glippen. Toen ze op de tribune zat kon ze met haar 50mm objectief Madonna amper herkennen op haar foto’s. Een vriendelijke fotograaf naast haar leende haar zijn 500mm objectief en ze schreeuwde het uit! Ze kon zowat de rimpels tellen op de foto, beeldvullend werd de zangeres getoond op haar kleine cameraschermpje.

Hoe Addario de waanzinnige foto’s van Madonna gemaakt kon hebben wisten de twee fotoredacteuren van de krant niet, maar zo begon haar carrière als persfotograaf.

Naarmate de jaren vorderden wist de brutale en overijverige Addario de New York Times voor zich te winnen. Ze mocht op freelance basis naar oorlogsgebieden om daar fotoreportages te maken. Haar ervaringen tijdens haar werkreizen worden beeldend beschreven. Je kunt je tijdens het lezen precies voorstellen wat zij allemaal heeft moeten doorstaan. Vele vrienden en collega’s zijn overleden, maar sommige op zeer onverwachte wijze. Je leest het allemaal in het perfect geschreven boek.

Engel

Zelf draagt Addario een hele grote engel met zich mee, die haar al vele malen van de dood heeft weten te redden. In het boek lees je dat de fotografe vaak dacht dat dit haar einde zou worden, maar telkens wist ze het op een manier toch weer te overleven. Helaas leeft niet iedereen meer die in het boek wordt genoemd. De dood van collega journalisten, chauffeurs en militairen worden beschreven in het boek.

Ondanks dat ‘Dit is wat ik doe’ gaat over een oorlogsfotografe, speelt fotografie niet een heel erg grote rol in het boek. Voornamelijk vertelt Lynsey wat ze allemaal doorstond tijdens haar zware reizen door conflictgebieden. Hoe ze als vrouw werd behandeld in moslimlanden. Hoe ze meermaals werd aangerand en mishandeld tijdens haar gijzeling, hoe ze de vele gruwelijke angstaanjagende momenten overleefde. Ze is daarom ook door Oprah Winfrey gekozen tot één van de twintig meest invloedrijke vrouwen ter wereld.

Toen Addario in 2011  samen met drie andere journalisten werd gekidnapt, werd ze wereldnieuws. Ze dacht dat ze het niet zou overleven, zoals ze wel vaker dacht. Ze nam zichzelf voor dat als ze levend uit deze situatie zou komen, ze de wens van haar man Paul in vervulling zou laten gaan. Paul was de enige man in haar leven die haar beroep begreep en er vrede mee had dat ze weken aaneengesloten niet thuis was. Maar de jaren vorderde en Lynsey was al ver in de dertig. Paul had een grote wens: een kind van zijn droomvrouw. Dat gebeurde eindelijk in 2011, op 28 december 2011 werd hun gezonde zoontje Lukas geboren. Een jongen die nietsvermoedend in de buik van zijn moeder door vuurgevechten heeft gehold, zich bevond tussen een in opstand gekomen menigte en vele andere gevaarlijke momenten heeft overleefd.

Dit is wat ik doe

Nu Addario zelf moeder is, is haar denkwijze veranderd. Ze snapt haar eigen moeder nu veel beter, maar ook haar man Paul. Als ze weer in een conflictgebied is denkt ze aan Lukas en aan haar man, zodra ze de nodige foto’s heeft gemaakt, keert ze direct terug naar haar gezin. Ze blijft ondanks gevaar voor eigen leven fotograferen in de conflictgebieden, want dit is wat ik doe, aldus Addario.

Bovenstaande was slechte een kleine introductie over het leven en de situaties die Addario allemaal heeft doorstaan. Op een heerlijke en verslavende manier beschrijft ze haar leven en ervaringen in conflictgebieden. Een dikke 400 pagina’s die je echter binnen twee dagen kan verslinden. Een echte aanrader!

De biografie ‘Dit is wat ik doe’ wordt momenteel door regisseur Steven Spielberg verfilmd. Addario wordt gespeeld door actrice Jennifer Lawrence.

 

Uitgeverij De Arbeiderspers, ISBN 9029504471
(5 / 5)
Koop online